TPR - Total Physical Response
Het moet ongeveer in 1987 geweest zijn dat ik voor het eerst hoorde over TPR of "Taalleren door handelen". Ik werkte toen in De Poort-Beraber, een integratiecentrum waar Nederlandse lessen voor anderstaligen (in die tijd spraken we nog over taallessen voor migranten) georganiseerd werden. Plots was deze methode een hype.
We kregen de kans om een bijscholing over deze nieuwe methode te volgen en op een mooie dag trokken we met zijn allen naar Brussel om een les Swahili te volgen met de TPR-methode.
De les werd gegeven door een Hollandse mevrouw - zoals steeds wanneer het over NT2 gaat, haalden we toen onze mosterd vooral in Nederland - en de groep was vrij groot. We zaten in een kring en er stond een fiets tegen de muur.
Op een bepaald moment kreeg de Hollandse mevrouw mij in het vizier en gaf ze me een paar opdrachten. Ik herinner ze mij tot op de dag van vandaag! "Tone baiskeli" (toon de fiets) en "Kwenda baiskeli" (ga naar de fiets). Tot daar ging alles goed. Maar toen vroeg ze mij om met de fiets naar de deur te rijden! De fiets was een herenmodel en het zadel stond zo hoog dat ik, eens ik erop zat, met mijn voeten amper de pedalen kon aanraken. Het zweet brak mij uit, maar de Hollandse mevrouw moedigde mij enthousiast aan en riep de hele tijd "Nzuri nzuri" (goed, goed). Toen ik er uiteindelijk toch in slaagde om op een van de pedalen te duwen, reed ik prompt tegen de deur en viel ik met fiets en al omver! Ik had meteen een hekel aan de methode en vond dat het niets voor mij was.
Iedereen die met de methode werkte, had er echter de mond van vol. Uiteindelijk besloot ik om het toch ook eens uit te proberen en de resultaten waren echt verbluffend! Tot op de dag van vandaag gebruik ik TPR in mijn lessen. Ik ben een echte fan!
De grondlegger van deze taalleermethode is James Asher, een Amerikaanse psycholoog.
We kregen de kans om een bijscholing over deze nieuwe methode te volgen en op een mooie dag trokken we met zijn allen naar Brussel om een les Swahili te volgen met de TPR-methode.
De les werd gegeven door een Hollandse mevrouw - zoals steeds wanneer het over NT2 gaat, haalden we toen onze mosterd vooral in Nederland - en de groep was vrij groot. We zaten in een kring en er stond een fiets tegen de muur.
Op een bepaald moment kreeg de Hollandse mevrouw mij in het vizier en gaf ze me een paar opdrachten. Ik herinner ze mij tot op de dag van vandaag! "Tone baiskeli" (toon de fiets) en "Kwenda baiskeli" (ga naar de fiets). Tot daar ging alles goed. Maar toen vroeg ze mij om met de fiets naar de deur te rijden! De fiets was een herenmodel en het zadel stond zo hoog dat ik, eens ik erop zat, met mijn voeten amper de pedalen kon aanraken. Het zweet brak mij uit, maar de Hollandse mevrouw moedigde mij enthousiast aan en riep de hele tijd "Nzuri nzuri" (goed, goed). Toen ik er uiteindelijk toch in slaagde om op een van de pedalen te duwen, reed ik prompt tegen de deur en viel ik met fiets en al omver! Ik had meteen een hekel aan de methode en vond dat het niets voor mij was.
Iedereen die met de methode werkte, had er echter de mond van vol. Uiteindelijk besloot ik om het toch ook eens uit te proberen en de resultaten waren echt verbluffend! Tot op de dag van vandaag gebruik ik TPR in mijn lessen. Ik ben een echte fan!
De grondlegger van deze taalleermethode is James Asher, een Amerikaanse psycholoog.
Principes
- Met deze methode tracht men zoveel mogelijk de wijze waarop kinderen hun moedertaal leren, te benaderen
- Men leert de taal al doende (vandaar de Nederlandse benaming "Taalleren door handelen")
- Men gebruikt bij voorkeur een "vriendelijke gebiedende wijs". Dit is immers de manier waarop een ouder met zijn/haar kind spreekt
- Men verwacht geen antwoord, wel een reactie in de vorm van een actie
- Terwijl de cursisten luisteren naar de gesproken taal, wordt hun luistervaardigheid ontwikkeld en na verloop van tijd gaan ze spontaan spreken
- Luistervaardigheid staat op de eerste plaats, pas daarna komt spreekvaardigheid
- Men respecteert de "stille periode": net zomin als men van een peuter verwacht dat hij met volzinnen antwoordt, gaat men dit ook niet verwachten bij een volwassene die pas een nieuwe taal leert.
- Doordat men bij TPR de taal combineert met het uitvoeren van opdrachten, worden beide hersenhelften tegelijkertijd geappelleerd. Uit onderzoek blijkt dat het leerrendement op die manier veel groter is. Daarnaast onthoudt men het geleerde veel beter naarmate men meerdere zintuigen tegelijkertijd gebruikt tijdens het leren (dit heeft vooral een groter leerrendement op lange termijn).
Werkwijze
- De leerkracht geeft opdrachten en doet die opdrachten ook voor. De cursisten doen de opdrachten tegelijkertijd na.
- De cursisten spreken in het begin nog niet, de behoefte om te spreken komt sowieso na een tijdje vanzelf. Indien een cursist toch wil gaan spreken, dat gaat men dit zeker niet aanmoedigen. Anderzijds moet men het ook niet echt afremmen. Sommige taalleerders willen immers maar al te graag spreken. Indien ze fouten maken, gaat men die fouten niet expliciet verbeteren (door de cursist correct te laten nazeggen). Men opteert er in dat geval voor om zelf de zin correct te herhalen.
- Gekende opdrachten worden gecombineerd met nieuwe opdrachten, waardoor de taalvaardigheid geleidelijk aan vergroot
- De opdrachten worden gegeven in de imperatief (gebiedende wijs)
- Elk woord wordt gekoppeld aan een 'handeling'
- Men maakt zoveel mogelijk gebruik van concrete voorwerpen (of foto's)
- Er worden slechts een 3-tal woorden tegelijkertijd aangebracht. Deze woorden worden a.d.h.v. opdrachten verduidelijkt, tot de cursisten de betekenis helemaal kennen. Pas daarna gaat men over tot de volgende 3 woorden.
- Het ideale tempo verschilt van groep tot groep. Er moet voortdurend actie zijn, maar men mag ook niet zodanig snel gaan dat cursisten gaan afhaken omdat ze teveel fouten maken. Elke handeling moet als het ware een succeservaring zijn.
Valkuilen
Als je even de tijd neemt om te surfen op internet, zal je veel filmpjes over TPR vinden. Je zal meteen merken dat er veel verschillen zijn in de manier waarop met de methode gewerkt wordt. Hieronder heb ik alvast een paar filmpjes geselecteerd en mijn bevindingen erbij geschreven.
TPR volgens de regels van de kunst (althans zoals ik het ooit leerde)! Je zal merken dat de leerkracht de cursisten er op wijst dat ze niet mogen spreken. Luisteren komt immers voor spreken. Zelf ga ik mijn cursisten nooit verbieden om te spreken. Anderzijds ga ik hen zeker ook niet aanmoedigen. Jammer dat er zo weinig cursisten zijn. Ik had hem graag aan het werk gezien in een iets grotere groep.
|
In dit filmpje wordt de methode gebruikt bij zeer jonge kinderen. De leerkracht blijft de werkvorm klassikaal gebruiken en laat de kinderen nooit per 2 of alleen een opdracht uitvoeren. Hij maakt ook gebruik van foto's, wat ik jammer vind. Eigenlijk zou hij hier net zo goed de echte voorwerpen kunnen gebruiken. Dat biedt volgens mij toch een meerwaarde. Zelf probeer ik zoveel mogelijk gebruik te maken van "echte" voorwerpen. Enkel indien dit niet mogelijk is, gebruik ik foto's van de voorwerpen.
|
Het tempo in deze les is te traag, waardoor er te weinig schwung in zit. En dat is wel nodig in een TPR-les.
Met het tempo staat of valt immers de volledige les. Ga je te snel, dan geraken de cursisten gefrustreerd. Is het tempo te traag, dan vermindert de concentratie zienderogen. TPR is echt niet zo gemakkelijk als het er uit ziet! |
Deze leerkracht werkt slechts met 2 personen. De andere cursisten kijken toe. Hij wisselt niet af, maar blijft opdrachten geven aan de 2 dames. Je zal op een bepaald moment merken dat de cursisten die achter hem zitten, afhaken. Wissel voldoende af, niet alleen in de opdrachten die je geeft, maar ook in de manier waarop je opdrachten geeft: van klassikaal naar kleinere groepjes en uiteindelijk naar duo's of individu's.
|