DILIT-methode
Ik hoorde voor het eerst over DILIT tijdens mijn opleiding Postgraduaat Didactiek NT2 in Antwerpen. We kregen een Italiaanse dialoog te horen en hoewel ik toen nog geen woord Italiaans sprak, kon ik op het einde van de oefening toch vrijwel alles begrijpen. Ik was meteen enthousiast en sindsdien pas ik deze werkvorm vrij regelmatig toe, mét succes!
DILIT is de afkorting van Divulgazione lingua Italiana. Grondlegger van deze methodiek is Christopher Humphris, die Italiaanse les geeft in een bekende talenschool in Rome.
Hoe gaat een luisteroefening met de DILIT-aanpak in zijn werk? De cursisten gaan per 2 zitten (bij voorkeur 2 cursisten met dezelfde moedertaal of een gemeenschappelijke tussentaal indien dit mogelijk is). De leerkracht leest een verhaal 2 à 3 keer voor, aan een normaal tempo met voldoende aandacht voor intonatie en mimiek. Na elke luisterronde bespreken de cursisten onderling wat ze gehoord/begrepen hebben. Dit mogen ze doen in de eigen taal. Het begrijpen van de boodschap is immers de belangrijkste doelstelling van je oefening.
DILIT is de afkorting van Divulgazione lingua Italiana. Grondlegger van deze methodiek is Christopher Humphris, die Italiaanse les geeft in een bekende talenschool in Rome.
Hoe gaat een luisteroefening met de DILIT-aanpak in zijn werk? De cursisten gaan per 2 zitten (bij voorkeur 2 cursisten met dezelfde moedertaal of een gemeenschappelijke tussentaal indien dit mogelijk is). De leerkracht leest een verhaal 2 à 3 keer voor, aan een normaal tempo met voldoende aandacht voor intonatie en mimiek. Na elke luisterronde bespreken de cursisten onderling wat ze gehoord/begrepen hebben. Dit mogen ze doen in de eigen taal. Het begrijpen van de boodschap is immers de belangrijkste doelstelling van je oefening.
Na 2 à 3 luisterrondes wisselen de cursisten van partner, luisteren ze opnieuw en bespreken ze ook dan weer (met de nieuwe partner) wat ze gehoord hebben.
De leerkracht helpt tijdens deze bespreking NIET. De rol van de leerkracht is hier enkel gereduceerd tot 'voorlezer' en het geven van instructies (luisteren, bespreken, stoppen met spreken, luisteren, ..., wisselen van partner, luisteren, ...).
Deze werkvorm heeft zeer veel voordelen:
Ik doe dit bewust wel. Ik check tijdens de oefening (maar ik kom niet tussen, de cursisten weten dat ze mij niets mogen vragen tijdens het bespreken in duo) en na de oefening ga ik héél kort in op de inhoud. Toen ik via die Italiaanse dialoog met de methodiek kennismaakte, voelde ik zelf ook de nood om even na te gaan of ik wel alles goed begrepen had. En ik was niet de enige! Bijna iedereen had dat gevoel. Ik merk ook dat mijn cursisten na zo'n oefening heel nieuwsgierig zijn en het niet als een tijdverlies zien als je de luistertekst klassikaal nog even bespreekt (maar ik hou dit dan wel héél kort).
Jammer genoeg is er heel weinig informatie over de aanpak van Christopher Humphris te vinden. Er staan een paar "demonstratie-filmpjes" op internet, maar die zijn helaas vrijwel allemaal in het Italiaans.
Hieronder geef ik toch, voor diegenen die wat Italiaans begrijpen, een filmpje waarin je Humphris aan het werk ziet.
In het begin van het filmpje vergelijkt hij het beluisteren van een dialoog in een vreemde taal als een puzzel die je moet maken. Aanvankelijk bestaat de puzzel uit allemaal losse stukjes. Hier en daar herken je een stukje en geleidelijk aan kan je stukjes bij elkaar leggen tot je uiteindelijk de volledige puzzel hebt.
Daarna geeft hij zijn cursisten een oefening. Het is geen oefening zoals hierboven beschreven, maar een luisteroefening, waarbij de cursisten de tekst (schriftelijk) moeten reconstrueren, een beetje vergelijkbaar met dictoglos.
De leerkracht helpt tijdens deze bespreking NIET. De rol van de leerkracht is hier enkel gereduceerd tot 'voorlezer' en het geven van instructies (luisteren, bespreken, stoppen met spreken, luisteren, ..., wisselen van partner, luisteren, ...).
Deze werkvorm heeft zeer veel voordelen:
- De cursisten worden uitgedaagd om zeer actief mee te werken.
- Ze moeten heel veel strategieën gebruiken om te begrijpen wat ze horen (woordbetekenissen raden, kennis van de wereld, voorkennis gebruiken, context invullen, ...).
- Doordat de cursisten onderling bespreken wat ze gehoord hebben, komen er automatisch onduidelijkheden (én onenigheden) over datgene dat ze gehoord hebben, naar boven. Daardoor gaan ze in een volgende luisterronde sowieso gerichter luisteren naar dat stukje tekst. Op die manier komen de luistervragen als het ware van de cursisten zelf en niet van de leerkracht.
- Voor een groep cursisten met eenzelfde moedertaal is dit een ideale werkvorm. Ze werken veel actiever mee wanneer de nabespreking in de eigen taal mag gebeuren. Toch slaat de werkvorm ook heel erg aan in een groep cursisten uit verschillende taalgroepen. De nabespreking gebeurt in dat geval weliswaar in het Nederlands, maar toch levert dit vaak mooie resultaten op. Ik heb beide manieren uitgeprobeerd (nabespreking in de eigen taal versus nabespreking in het Nederlands) en daarna aan mijn cursisten gevraagd wat ze van de werkvorm vonden. Een 8-tal cursisten (op een groep van 14) gaf de voorkeur aan een nabespreking in de eigen taal, voor 4 cursisten maakte de taal waarin ze de luistertekst moesten bespreken niet uit en 2 cursisten vonden dat de nabespreking eigenlijk in het Nederlands moest! Uiteindelijk kwamen we tot een compromis, waarbij de nabesprekingen met de 1ste partner in de eigen taal gebeurde en de nabespreking met de 2de partner in het Nederlands. Op die manier kon ik ook even checken in hoever ze de tekst juist begrepen hadden.
Ik doe dit bewust wel. Ik check tijdens de oefening (maar ik kom niet tussen, de cursisten weten dat ze mij niets mogen vragen tijdens het bespreken in duo) en na de oefening ga ik héél kort in op de inhoud. Toen ik via die Italiaanse dialoog met de methodiek kennismaakte, voelde ik zelf ook de nood om even na te gaan of ik wel alles goed begrepen had. En ik was niet de enige! Bijna iedereen had dat gevoel. Ik merk ook dat mijn cursisten na zo'n oefening heel nieuwsgierig zijn en het niet als een tijdverlies zien als je de luistertekst klassikaal nog even bespreekt (maar ik hou dit dan wel héél kort).
Jammer genoeg is er heel weinig informatie over de aanpak van Christopher Humphris te vinden. Er staan een paar "demonstratie-filmpjes" op internet, maar die zijn helaas vrijwel allemaal in het Italiaans.
Hieronder geef ik toch, voor diegenen die wat Italiaans begrijpen, een filmpje waarin je Humphris aan het werk ziet.
In het begin van het filmpje vergelijkt hij het beluisteren van een dialoog in een vreemde taal als een puzzel die je moet maken. Aanvankelijk bestaat de puzzel uit allemaal losse stukjes. Hier en daar herken je een stukje en geleidelijk aan kan je stukjes bij elkaar leggen tot je uiteindelijk de volledige puzzel hebt.
Daarna geeft hij zijn cursisten een oefening. Het is geen oefening zoals hierboven beschreven, maar een luisteroefening, waarbij de cursisten de tekst (schriftelijk) moeten reconstrueren, een beetje vergelijkbaar met dictoglos.
|
|
De aanpak van Humphris blijft me fascineren.
Zo vond ik onlangs een filmpje van hem waarin hij een spreekoefening tijdens een Engelse les geeft.
Hij begint met een situatie uit te beelden en nodigt de cursisten uit om te zeggen wat de personages in deze situatie zouden kunnen zeggen. Let wel: het gaat hier om één vraag en een passend antwoord op die vraag. Het loont de moeite om het filmpje te bekijken en met eigen ogen te zien hoe hij hierbij tewerk gaat.
De situatie die hij uitbeeldt, gaat als volgt:
Op maandag begint Brian zo nu en dan te hoesten, maar een paar dagen later is hij echt zwaar verkouden.
Op vrijdag stapt hij in de lift en ziet hij zijn collega. Die schrikt wanneer hij Brian ziet.
Humphris laat alles vanuit de cursisten komen, neemt daarvoor ruimschoots de tijd (een vol lesuur voor één vraag en antwoord!), en hij laat voortdurend herhalen (doet mij een beetje denken aan riedelen).
De cursisten maken uiteindelijk de volgende mini-dialoog:
Tot slot oefenen de cursisten de mini-dialoog een paar keer met elkaar (per 2) om na enkele keren te wisselen van partner.
Ik zou zeggen: kijk en oordeel zelf!
Zo vond ik onlangs een filmpje van hem waarin hij een spreekoefening tijdens een Engelse les geeft.
Hij begint met een situatie uit te beelden en nodigt de cursisten uit om te zeggen wat de personages in deze situatie zouden kunnen zeggen. Let wel: het gaat hier om één vraag en een passend antwoord op die vraag. Het loont de moeite om het filmpje te bekijken en met eigen ogen te zien hoe hij hierbij tewerk gaat.
De situatie die hij uitbeeldt, gaat als volgt:
Op maandag begint Brian zo nu en dan te hoesten, maar een paar dagen later is hij echt zwaar verkouden.
Op vrijdag stapt hij in de lift en ziet hij zijn collega. Die schrikt wanneer hij Brian ziet.
Humphris laat alles vanuit de cursisten komen, neemt daarvoor ruimschoots de tijd (een vol lesuur voor één vraag en antwoord!), en hij laat voortdurend herhalen (doet mij een beetje denken aan riedelen).
De cursisten maken uiteindelijk de volgende mini-dialoog:
- Brian!!! You look terrible!
- Yeah, I haven't been feeling too well, lately. It started off with a bit of a cold and then it got worse.
Tot slot oefenen de cursisten de mini-dialoog een paar keer met elkaar (per 2) om na enkele keren te wisselen van partner.
Ik zou zeggen: kijk en oordeel zelf!
|
|
